Żyjemy w świecie, w którym raz po raz pada kolejny temat tabu. Coraz więcej mówi się o depresji, w tym depresji poporodowej. O tym, że nie każda matka na widok swojego noworodka czuje zalew miłości. Jednak wciąż mówimy przede wszystkim o innych, rzadko o sobie samych. „W ciągu kilku ostatnich lat przekonałam się, że samotność jest gorsza od smutku. A to dlatego, jak sobie uświadamiam, że samotności z definicji nie da się z nikim dzielić.”Kelly Rimmer („Tego ci nie powiedziałam”, „Sierota z Warszawy”) po raz kolejny porusza wątek historyczny, jednak tym razem przenosimy się do USA lat 50`. Córka bogatych rodziców, Grace, zakochuje się w młodym budowlańcu i mimo sprzeciwu rodziny postanawia wziąć z nim ślub w bardzo młodym wieku. Nie ma problemu z brakiem luksusu, do jakiego przywykła, jest dobrej myśli, stara się urządzić skromny domek najlepiej, jak potrafi. Problem pojawia się dopiero przy pierwszym dziecku. Nie tak miało być...Grace rodzi zdrowego chłopca, ale nie potrafi cieszyć się macierzyństwem. Wydaje się jej, że nic nie umie przy nim zrobić, że jest złą matką. Płacze całymi dniami i czuje, że spowija ją ciemność. Zachodzi w kolejne ciąże, które zawsze kończą się nawrotem wielkiej ciemności i poczucia beznadziei. My już wiemy, co to jest – depresja. Grace słyszy jednak, że powinna wziąć się w garść, że życie matki nie jest cierpi w milczeniu. Nie mówi o ciężkiej sytuacji swojej matce, która nie akceptuje jej małżeństwa. Nie chce też zwierzać się siostrze, która wybrała zupełnie inny styl życia: jest singielką i studiuje w dalekiej Kalifornii. Pomimo przestróg wybrałam Patricka. Decyzja ta oddaliła mnie od Maryanne i nie zdołałam dotąd znaleźć sposobu, żeby pokonać dzielący nas dystans. W pewnym sensie od kilku lat ten dystans, choć przykry, był mi na rękę. Gdyby Maryanne wiedziała, pewnie próbowałaby interweniować, a ja wprawdzie posiadam teraz niewiele, ale przynajmniej mam swoją dumę. No i bardzo podoba mi się to, że Maryanne uważa mnie za dobrą matkę. Nie mogę znieść myśli, że miałaby poznać Rimmer, „Wszystko, co ukrywamy” „– A czego się pani spodziewała, pani Walsh? Że będzie łatwo? Ma pani pod opieką trójkę dzieci i męża. Musi się pani zwyczajnie wziąć w garść”W drugiej części narracji, już w latach 90`, poznajemy historię jednej z córek Grace – Beth. Beth również jest świeżo upieczoną mamą, ale znajduje się w zupełnie innej sytuacji życiowej niż jej matka. Jest w miarę zamożna, należy do amerykańskiej klasy średniej. Pracuje jako psycholog. Ma kochającego i troskliwego męża. Matką została niedawno, ale jej ciąża była planowana i wywalczona latami leczenia. Beth dobiega do czterdziestki, jest już doświadczona życiowo. A jednak ona, podobnie jak jej matka, czuje, że nie radzi sobie z opieką nad synkiem. Myśli o sobie jako o fatalnej matce i najchętniej oddaje dziecko pod kilkugodzinną opiekę teściowej. Jednak nie podejrzewa u siebie depresji – przecież ta choroba zawsze dotyczy innych. Przecież ona… I tu Beth wymienia wszystkie argumenty, którymi wypiera swój problem. Dopiero uchylenie rąbka tajemnicy o matce sprawia, że Beth zaczyna się zastanawiać nad stanem swojego zdrowia. Odłożyłam nóż na spękany biały laminat naszego stołu i się odsunęłam. Przemówiłam do dzieci głosem, któremu popłoch nadał sztucznie wysokie brzmienie, i nazwałam je „swoimi skarbami”, bo zawsze tak do nich mówię, kiedy się dobrze czuję, po czym spokojnie wyprowadziłam je na dwór, żeby się pobawiły. Kiedy już były na podwórku, zamknęłam się w środku na klucz, osunęłam na linoleum i zwinęłam w ciasny kłębek, plecami mocno napierając na drzwi, tak jakby dzieci mogły mieć dość siły, żeby pokonać Rimmer, „Wszystko, co ukrywamy” „Własny umysł stanowił dla mnie zagadkę. Dni mijały mi w smętnych oparach samotności, którą sama na siebie sprowadzałam, we mgle cierpienia i wstydu”Akcja książki do pewnego momentu toczy się spokojnie, ale codzienne życie obydwu bohaterek, ich uczucia, zachowanie i decyzje trzymają czytelnika w napięciu od pierwszych stron – co stanie się z Grace? Kiedy w jej mężu nastąpi zmiana? Kiedy jej dzieci odkryją prawdę? Jak rozwiną się relacje rodzinne? Jak na dłoni widać, że tajemnice albo brak całej prawdy mogą mieć bardzo złe konsekwencje. Jak tematy tabu mogą niszczyć życie kilku pokoleń, jak można dziedziczyć cierpienie, chociaż ten łańcuch może zostać powieści doskonale został oddany klimat lat 50` w USA, które znamy z wielu książek, filmów, seriali. Kobieta jako pani domu – nawet jeśli rodzinie rozpaczliwie brakuje pieniędzy. Firmy, które nie zgadzają się na zatrudnianie mężatek. Brak dostępu do antykoncepcji. Mąż, który nie wykonuje żadnych domowych obowiązków. Szereg jednakowych domków na przedmieściu. Telewizor jako luksus w centralnym punkcie salonu. Z drugiej strony lata `90, już bardziej nowoczesne, liberalne, a dla bohaterów książki także bardziej dostatnie. „Dziś wieczór stoję na krawędzi koszmaru. Dziś wieczór płacz mojego dziecka może sprawić, że zupełnie się rozsypię”Autorka zestawia ze sobą życie kobiet, które dzieli zaledwie jedno pokolenie. Chociaż materialnie Beth żyje o wiele lepiej niż jej matka i ma dobrą pracę oraz wykształcenie, pewne rzeczy pozostają niezmienne – depresja i samotność niszczą życie bez względu na czasy i na stan ma niezwykle lekkie pióro i dar tworzenia bohaterów z krwi i kości. W powieści obyczajowej potrafi przemycać poważne wątki oraz zmusić czytelnika do refleksji, jak nie bać się prosić o pomoc i jak nie bać się pomagać. Dlatego właśnie siedzę dziś wieczór nad notatnikiem. Modlę się, żeby to, co przeleję na papier, rozbiło pobrzmiewającą nieustannym echem kabinę pogłosową w mojej głowie. Pozostawione w niej myśli krzyczą coraz głośniej i głośniej, i jeszcze głośniej, aż nie mogę jeść ani spać, nie mogę robić nic, tylko Rimmer, „Wszystko, co ukrywamy” Kelly Rimmer – australijska gwiazda współczesnych powieści obyczajowych, która zyskała światową sławę. Jej książki, tłumaczone na ponad 20 języków, zajmują najwyższe miejsca wśród bestsellerów Amazonu i „USA Today”. Są stawiane obok Nicholasa Sparksa i Jojo Moyes. Kelly Rimmer mówi o miłości: o pierwszych uniesieniach, głębokich załamaniach i uzdrawiającej sile uczucia. Porywa nas na emocjonalny rollercoaster i od pierwszych stron pozwala poczuć to, co czują bohaterowie. Pokazuje, co jest naprawdę ważne, zachęca, żeby pielęgnować miłość i ją chronić. Jej książki przemawiają do serc milionów kobiet na całym świecie, wywołują uśmiech i fragment książki:Wszystko, co ukrywamyIssuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly „Wszystko, co ukrywamy” jest już dostępna w sponsorowany.

napisał/a: ~gość 2010-08-01 13:46 Czytając, mojej poprzednie posty w tym temacie, mimowolnie się uśmiecham, to trochę jak powrót do przeszłości, a trochę jak czytanie pamiętnika. Przez ten czas całkiem sporo się wydarzyło ale po kolei... Tuż po tym jak się pogodziliśmy (o ile można to tak nazwać) wydawało mi się, że najgorsze za nami, swoim zwyczajem schowałem wątpliwości do pudełka, i wrzuciłem w jakiś zakamarek umysłu. Nie widziałem potrzeby zajmowania się nimi skoro obok mnie jest ktoś kto czyni mnie szczęśliwym. Jednak nie wszystko poszło tak gładko, Alicja po kilku pełnych zwykłego radosnego szczęścia tygodniach, stała się nadzwyczaj nerwowa. Chociaż to może złe słowo, stała się raczej nadopiekuńcza, chciała we wszystkim mi dogodzić, spełniała każdą zachciankę, zawsze przyznawała mi rację, nie miała swojego zdania, rezygnowała ze swojego życia prywatnego by przebywać ze mną. Przyznaję, że przez pewien czas było to nawet miłe, lecz do czasu tylko, nie chciałem mieć przecież za partnerkę niewolnika, chciałem by na powrót stałą się to samą dziewczyną którą pokochałem. By znowu śmiała się tak jak dawniej... Zdradziły ją oczy, były takie rozbiegane, niepewne, pełne lęku, strachu, nie umiałem zrozumieć dlaczego tak się dzieje, przecież dałem jej swoje słowo. Okazywałem jej, że nie jest jakimś moim kaprysem, starałem się by czuła się kochana. Rozmowa, to jedna z najtrudniejszych rzeczy w jakimkolwiek związku, było tak i tym razem. W krótkich zwykłych słowach spytałem o zmianę w niej samej, oczywiście zaprzeczała lecz nie jest dobrym kłamcą, lecz dla mnie to jedna z jej zalet. Zdarzyło mi się już kilka razy w moim życiu trzymać w ramionach płacząca kobietę, pocieszałem swoją matkę w ciężkich chwilach jej życia, pocieszałem swoją siostrę kiedy rzucił ją pierwszy chłopak. Jednak w każdym z tych przypadków, po wszystkim mogłem wyjść i pojechać do domu by zająć się swoimi sprawami. Tym razem było inaczej bo tym razem sprawa dotyczyła bezpośrednio mnie a raczej to ja byłem tą sprawą. Ciężko jest mi streścić co mówiła wtedy Alicja, to wszystko wydawało jej się jak sen, nie chciała wierzyć, że szczerze wyznałem jej miłość, myślała, że jest tylko kaprysem zachcianką, że za chwilę wszystko pęknie jak bańka mydlana. Strach przed tym, że mogę się nią znudzić był dla niej zbyt wielki... W takich chwilach przypomina mi się stare powiedzenie "kobieta jest najsłabsza gdy kocha, a najsilniejsza gdy jest kochana''. Jednocześnie cieszę się, że jestem mężczyznom. Nie będę nawet opisywał ile wysiłku kosztowało mnie rozbudzenie w niej pewności siebie, świadomości, że nie zniknę, że nie jestem snem, że kocham ją taką jaka jest. Chciałem by znowu na jej wargach zagościł ten beztroski, słodki uśmiech... Mam nadzieję, że kiedyś ktoś podsumuje nasze życie pisząc słowa "i żyli długo i szczęśliwie" czas pokaże jaka będzie przyszłość, lecz nie ma w zwyczaju uchylać się przed walką o szczęście, tym bardziej, że mam teraz o kogo i dla kogo walczyć walczyć. Pozdrawiam

Rozum zwykle podpowiada nam, że nie warto rujnować dobrego związku dla ulotnej chwili szczęścia, lecz przecież serce nie sługa, a życie płata przeróżne figle. Zwłaszcza że zdrada bywa świetnym lekarstwem na nudę i szarość codziennego życia, a także potwierdzeniem, że nadal jesteśmy kobiece i atrakcyjne. Ale jaki jest naprawdę rachunek strat i zysków, co bardziej nam się opłaca: uleganie emocjonującym porywom serca czy też wytrwanie w wierności? Kilka czytelniczek zgodziło się opowiedzieć nam o swoich pozamałżeńskich romansach. Dwie żałują chwili słabości, pozostałe uważają, że tak naprawdę nic się nie stało. A co ty sądzisz o ich przygodach, jak zachowałabyś się, gdyby nagle twoje serce zwariowało? A może masz już za sobą podobną historię? Katarzyna z Torunia: Podwójne życie to ogromne obciążenie psychiczne Z Pawłem znamy się już 20 lat. Nie ma między nami gorącej namiętności; seks, choć regularny, bywa nudny. Nigdy jednak nie myślałam o tym, by odejść. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym zaczynać wszystko od początku. Tak było do niedawna. Kilka miesięcy temu poznałam jednak Marka. Zaczęło się od zwyczajnego flirtowania, komplementów, czułych spojrzeń, ale niespodziewanie nasza znajomość nabrała zawrotnego tempa. Zostaliśmy kochankami. Od początku zasady były jasne: łączył nas tylko seks. Obydwoje jesteśmy w stałych związkach i żadne z nas nie ma ochoty tego zmieniać. Jednak przyznaję, że jest mi coraz trudniej. Te ukradkowe spotkania, przepełnione strachem, by nie spotkać kogoś znajomego, pełne tęsknoty weekendy i coraz późniejsze powroty do domu. Gdy mąż próbuje się do mnie zbliżyć, zaciskam zęby, żeby nie wybuchnąć płaczem. Nie chcę go zranić, ale nie potrafię też zerwać z Markiem. Nie chciałam się zakochać. Ale czy miłość można zaplanować? Prowadzenie podwójnego życia jest ryzykowne. Zdrada zmusza do ciągłego oszukiwania partnera, nieuchronnie zbliża do siebie kochanków, a oddala stałych partnerów. Choć tego nie planujemy, niezobowiązujący romans często przeradza się w gorące uczucie. Naj Ewa z Ełku: Przygoda w sanatorium sprawiła, że przestałam być szarą myszką Dla męża zrezygnowałam ze studiów i zajęłam się domem. Nie miałam do niego żalu, ale bolało mnie, że tego nie docenia. No cóż, on i jego kariera zawsze były najważniejsze w naszym związku. Znajomi twierdzili, że powinnam w końcu przytrzeć mu nosa. Ale ja już taka jestem, dla miłości zniosę bardzo wiele. Rok temu poważnie zachorowałam na płuca i musiałam wyjechać do sanatorium. Tam poznałam Krzysztofa. To, co z nim przeżyłam, było jak cudowny sen. Rozmowy do późna w nocy, wyprawy do miasteczka, romantyczne kolacje. I wreszcie wspólne noce. Pewnie to było tylko chwilowe zauroczenie, ale niczego nie żałuję. Krzysztof uświadomił mi, że jestem kobietą, która zasługuje na miłość. Z szarej myszki przemienił mnie w prawdziwą księżniczkę. Gdy wróciłam do domu, byłam inną osobą. Zaczęłam walczyć o siebie i swoje życie. Moje małżeństwo pewnie nigdy nie będzie idealne, ale Marek zaczął mnie wreszcie szanować. Ta przygoda zmieniła moje życie. Uważam, że warto było. Romans bywa lekarstwem na zranione serce, nic tak bowiem nie potrafi dowartościować kobiety jak zainteresowanie innego mężczyzny. Miłosna przygoda może nie zagrażać związkowi, gdy zdajemy sobie sprawę, że to tylko krótka przygoda, oderwanie się od szarej rzeczywistości. Dorota z Lublina: Romans uświadomił mi, czym jest dla mnie małżeństwo Andrzej był moją wielką miłością ze szkoły średniej. Po skończeniu studiów mieliśmy się pobrać, ale on wyjechał za granicę i nasze uczucia nie wytrzymały rozłąki. Kiedy dowiedziałam się, że ożenił się w Stanach i urodziło mu się dziecko, przyjęłam oświadczyny kolegi z roku. Nigdy tego nie żałowałam, bo Kuba jest cudownym człowiekiem. Ale, jak na ironię losu, uświadomiłam to sobie dopiero wtedy, kiedy w moim życiu po raz kolejny pojawił się Andrzej. Pół roku temu wrócił do Polski i nasze uczucia odżyły. Prosto z pracy biegłam do hotelu i spędzałam tam kilka upojnych godzin. Raz nawet udało nam się wyjechać razem na kilka dni nad morze. Kuba ufał mi i był przekonany, że to praca pochłania mi tyle czasu. Czułam się okropnie, oszukując go. Bałam się też, że o wszystkim się dowie. W końcu zrozumiałam, że miłość do Andrzeja jest typowym zauroczeniem. To z Kubą łączyło mnie całe wspólne życie i przysięga bycia razem "na dobre i złe". Zerwałam z Andrzejem. Dzięki tej przygodzie zrozumiałam, jak wiele znaczy dla mnie najbliższa rodzina. Poczucie winy w stosunku do partnera i strach, że o wszystkim się dowie, to cena romansu. Czasami wyrzuty sumienia bywają silniejsze niż porywy serca. Często też skok w bok uświadamia nam, czym jest dla nas małżeństwo. Niejednokrotnie dopiero wtedy doceniamy partnera. Basia z Opola: Nawet w najlepszym związku trzeba dać sobie odrobinę wolności Kocham mojego męża i jest nam razem cudownie. Ale obydwoje cenimy też wolność i niezależność. Jestem pewna, że jemu również zdarzają się drobne romansiki. Często wyjeżdżamy na służbowe delegacje, a tam jak wiadomo: alkohol, muzyka i szaleństwa. Ale to nie ma nic wspólnego z uczuciami. Zresztą na początku małżeństwa obiecaliśmy sobie, że żadne z nas nie wplącze się w nic poważnego. A poza tym jeśli ludzie są pewni swojej miłości, to żaden skok w bok im nie zaszkodzi. Może właśnie dzięki tym drobnym grzeszkom nasz związek pozostaje wciąż tak żywy jak przed laty. Najważniejsza jest dyskrecja. Dlatego nikt, nawet najlepsza przyjaciółka, o niczym nie wie. No i trzeba wybierać facetów z klasą, a nie wzdychulców, którzy po jednej nocy gotowi są pojawić się z walizką pod drzwiami twojego mieszkania. Uważam, że należy korzystać z życia, ile się da. Pamiętacie taki wierszyk ze szkolnych pamiętników: "Idź śmiało przez życie, miej wesołą minę, łap szczęście za nogi i duś jak cytrynę". Zdarzają się pary, które dopuszczają w swym związku krótkotrwałe zdrady. Z zasady nie angażują się w nie emocjonalne. Dla mężczyzn takie niezobowiązujące do niczego romanse są sposobem na udowodnienie męskości, kobiety natomiast czują się dzięki nim ciągle młode i atrakcyjne.

Emalie i Rainer przyjaźnili się od dziecka,ich przyjaźń była silna i wywodziła się z majętnej rodziny on zaś mieszkał kilka domów od niej z ojcem,który całkowicie poświęcił się używkom. Z biegiem czasu ich przyjaźń przeistoczyła się w miłość jaką mogli sobie tylko dla siebie wszystkim i byli się,że ich uczucie jest na zawsze,że przetrwa wszystko,jednak śmierć ojca Rainer zmieniła wszystko... W wielu dwudziestu lat chłopak zniknął z życia Emalie a dziewczyna nie potrafiła o nim czy można zapomnieć o pierwszej miłości? Czy można wyrzucić z pamięci wiele najwspanialszych chwil swojego życia? Minęło dziesięć lat i nagle Rainer wrócił do rodzinnego to już nie jest ten sam chłopak co mężczyzna jest zabójczo przystojny ,cichy a z zachowania nie przypomina dawnego nie pamięta Emalie. Gdy dziewczyna wchodzi do jego baru nie spodziewa się,że jej serce po raz kolejny zostanie złamane przez tego samego chłopak,którego kochała patrzy w jej oczy i niczego nie Mali postanowiła trzymać go w niewiedzy i pozwalała mu wierzyć,że jest tylko dziewczyną,która weszła do jego baru. Bella Jewel po raz kolejny dała nam się poznać z dobrej historię o utraconej miłości i nadziei na jej człowiek może się podnieść z każdego trudnego przeżycia,że miłość wzmacnia. Autorka po raz kolejny zastosowała naprzemienny tryb narracji,dając nam wgląd nie tylko w teraźniejsze wydarzenia ale również w przeszłość bohaterów co pozwala zrozumieć Emalie. Książkę czyta się szybko,jest to lektura na jeden wieczór .Niestety żadna z książek tej autorki nie została jeszcze wydana w Polsce ale mam nadzieję,że to się zmieni.

Film5 to 720141 godz. 35 min. {"id":"671388","linkUrl":"/film/Romans+na+godziny-2014-671388","alt":"Romans na godziny","imgUrl":" Początkujący pisarz nawiązuje romans z żoną francuskiego dyplomaty. Kochankowie mogą spotykać się jedynie między 5 a 7 wieczorem. Więcej Mniej {"tv":"/film/Romans+na+godziny-2014-671388/tv","cinema":"/film/Romans+na+godziny-2014-671388/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Nowy Jork. Początkujący pisarz Brian Bloom (Anton Yelchin) pewnego dnia spotyka na ulicy 33-letnią Francuzkę Arielle Pierpoint (Bérénice Marlohe). Krótka rozmowa, w którą wdają się na papierosie, aż prosi się o kontynuację. Para umawia się na wspólne zwiedzanie Muzeum Guggenheima. Podczas spotkania Arielle zdradza Brianowi, że jest żonąNowy Jork. Początkujący pisarz Brian Bloom (Anton Yelchin) pewnego dnia spotyka na ulicy 33-letnią Francuzkę Arielle Pierpoint (Bérénice Marlohe). Krótka rozmowa, w którą wdają się na papierosie, aż prosi się o kontynuację. Para umawia się na wspólne zwiedzanie Muzeum Guggenheima. Podczas spotkania Arielle zdradza Brianowi, że jest żoną francuskiego dyplomaty (Lambert Wilson), w związku z tym może spotykać się z nim wyłącznie na dwie godziny dziennie. Między 5 a 7 po południu. Początkowy flirt przeradza się w gorącą namiętność. Początkowo główną rolę miała zagrać Diane Kruger, aktorka musiała jednak zrezygnować z uwagi na konflikt do filmu kręcono w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA). "5 to 7" to niezobowiązująca i bardzo przyjemna rozrywka, a przy tym stylowa i napisana z klasą, której największym atutem jest szczerość i naturalność w relacjach między bohaterami. więcejzdaniem społeczności pomocna w: 73% Uwielbiam takie kino. Nie jest z rodzaju tego, które powala swoją ambitną treścią, o której będziemy mogli dyskutować przez długie godziny, ale takiego, które pozwoli na te półtorej godziny czerpać z niego zwyczajną radość. Czysta przyjemność z seansu, który pozwoli się zrelaksować i nie pozostawi po ... więcej Uwaga Spoiler! Ten temat może zawierać treści zdradzające fabułę. Przyznam, że jestem pozytywnie zaskoczony... piękny film o miłości i nie tylko... takie niby nic nadzwyczajnego ale niektóre sceny przykuwają uwagę bardzo mocno... nadają filmowi blasku przez co obraz zostaje zapamiętany. Polecam. “Romans na godziny” jest całkiem miłym zaskoczeniem. Jest w nim i wysmakowany flirt i ze smakiem pokazana namiętność. Ten film jest też próbą konfrontacji różnych obyczajowości. Zakończenie także jest dość ciekawe. Niby jednoznaczne ale przecież nie zero-jedynkowe. Jednym słowem udana alternatywa dla ... więcej "Postanowiłem wierzyć we wspomnienia..." Brian Bloom

Wkładanie skomplikowanego mechanizmu zakochiwania się i budowania relacji w nakreślone z precyzją schematy i modele nie ma większego sensu – zawsze znajdzie się wyjątek, który nie potwierdza reguły. Grupa naukowców z P. Eastwickiem, E. Keneskim i E., Morganem na czele, postanowiła poświęcić swoje badania temu frapującemu zagadnieniu i poszukać odpowiedzi na pytanie: skąd wiadomo czy to znajomość na dłużej? Ich badania opublikowane w “Journal of Experimental Psychology” pokazują, że na początku relacji bardzo trudno określić, jak potoczą się jej dalsze losy, natomiast już po 15 wspólnych doświadczeniach, takich jak wyjście na koncert, udział w imprezie, romantyczna kolacja czy wyjazd, można określić, w jaką stronę zmierza relacja. Według autorów po tych wspólnych przeżyciach romantyczne zainteresowanie osiąga plateau, a następnie albo spada (w efekcie prowadzi do rozstania) lub wzrasta (i wzmacnia więź między partnerami). Istnieją również inne procesy, które mają decydujący wpływ na sukces relacji. Oto niektóre z nich: #1 Idealizuj kontra akceptuj Obraz siebie w relacji z drugą osobą to jedno z ważniejszych zagadnień przy budowaniu relacji. Psychologowie dokonują rozróżnienia między autowaloryzacją (self-enhancement) a autoweryfikacją (self-verification). W uproszeniu to pierwsze oznacza, że chcemy by inni widzieli nas pozytywnie, drugie – by widzieli nas takich, jakimi jesteśmy (i żeby ten obraz był spójny z naszym). Chociaż intuicyjnie spodziewamy, że większość pragnie być postrzegana pozytywnie, partnerzy w długoterminowych relacjach chcą raczej, by partnerzy widzieli ich realnie: a więc mieli świadomość wad i niedoskonałości, ale je przyjmowali, akceptowali i mimo to kontynuowali relację. Ma to związek ze wzrostem intymności (bliskości). Autorzy spekulują, że przejście od autowaloryzacji do autoweryfikacji następuje stopniowo i ma związek z rodzącą się bliskością (intymnością), odzwierciedla jak komfortowo czują się ze sobą partnerzy i przekłada się na stabilność związku. I tak, jak wynika z dociekań Luo i Snider z 2009 roku, nowożeńcy są najbardziej zadowoleni ze swoich relacji, gdy partnerzy postrzegają ich w podobny sposób, jak postrzegają sami siebie, podczas gdy pozytywne ocenianie nie ma aż takiego związku z małżeńską satysfakcją. Co więcej, to samo badanie pokazuje, że nowożeńcy są bardziej zadowoleni ze swoich relacji, kiedy podkreślają jak bardzo są do siebie podobni… #2 Podobieństwa Dostrzeganie podobieństw zamiast różnic jest ważnym wskaźnikiem trwałości relacji. Podobieństwa te mogą dotyczyć różnych aspektów: postaw, osobowości czy cech demograficznych, przy czym najważniejsze wydają się te pierwsze – zbieżność pod względem wyznawanych wartości. Podobieństwa okazują się bardzo ważne dla utrzymania długoterminowych związków, w krótkotrwałych sprawdza się natomiast zasada „przeciwieństwa się przyciągają”. Keller i Young (1996) zauważyli że wieloletni partnerzy byli do siebie bardziej podobni pod względem takich cech jak wyobraźnia czy inteligencja niż partnerzy w krótkotrwałych relacjach. Natomiast Clarkwest (2007) dowodził, że ryzyko rozwodu maleje im bardziej podobni do siebie są małżonkowie pod względem edukacji i postaw. Partnerzy niekoniecznie muszą pasować do siebie pod względem pojedynczych cech, ale co ważniejsze powinni mieć tendencję do dopasowania się do siebie nawzajem. Innymi słowy – wykazują się podejściem: jesteśmy ze sobą bardziej „pomimo” niż „z powodu”. #3 Postawy utajone Czasem nie wiesz, dlaczego ktoś cię irytuje albo dlaczego czujesz się nieswojo w czyimś towarzystwie? Zazwyczaj odpowiedzialne są za to tzw. postawy utajone, czyli „spontaniczne reakcje afektywne” (Eastwick, 2011). To automatyczny i nieuświadomiony stosunek do kogoś lub do czegoś, którego źródłem są skojarzenia i doświadczenia z przeszłości. Odzwierciedlają je zazwyczaj pozawerbalne aspekty naszej komunikacji, takie jak uśmiech, kontakt wzrokowy czy ciepły ton głosu. To właśnie one – „spontaniczne mikroekspresje” mają znaczący wpływ na jakość i długość naszych relacji. Im bardziej pozytywne postawy utajone wobec romantycznego partnera, tym bezpieczniejszy styl przywiązania w danym związku (Zayas i Shoda, 2005). McNulty i współpracownicy spróbowali „zmierzyć” postawy utajone partnerów. Przeprowadzili badanie, które wymagało szybkiej kategoryzacji (wybór pozytywnie lub negatywnie nacechowanych słów) na podstawie pokazywanych zdjęć partnera. Szybsze reagowanie pozytywnymi słowami wskazywało na pozytywne postawy utajone wobec partnera. Ci, którzy mieli do siebie pozytywny stosunek, zgłaszali po czasie mniej problemów w relacji. Diagnoza Jaki z tego wniosek? Nie ma pewnej prognozy ani wróżby, która dałaby odpowiedź zaniepokojonym kochankom, czy właściwie inwestują swoje uczucia. Jeśli jednak dzielisz się z drugą osobą tym, kim naprawdę jesteś i czujesz się przyjęty, jeśli dostrzegacie więcej podobieństw niż różnic w ważnych kwestiach i spontanicznie oceniacie się pozytywnie, wszystko wskazuje na to, że jesteście na dobrej drodze do trwałego, sycącego związku. Źródło:

Jak odróżnić romans od miłości ?Oznaki tego, że to już miłość, a nie tylko robić, kiedy romans przeradza się w miłość?Czy miłość zrodzona z romansu ma szansę przetrwać?Jak odróżnić romans od miłości ?Romans kojarzy się na ogół z przelotną znajomością, która w dużej mierze opiera się na pożądaniu i utrzymywaniu stosunków seksualnych. Najczęściej romanse są efektem wakacyjnego odpoczynku, czy krótkiej znajomości z atrakcyjną osobą. Są także i takie, które trwają latami. Czy wówczas jest to nadal romans? Kiedy taka znajomość przeradza się w miłość i jak sobie z tym poradzić?Oznaki tego, że to już miłość, a nie tylko fascynacja drugą osobą szybko może zamienić się w potrzebę zbudowania trwałej relacji. Jak rozpoznać, że przelotny romans zaczyna być czymś więcej?Nie wystarcza Wam już tylko fizyczna bliskość. Jeżeli jednak ze stron lub obie czują, że poza cielesnością potrzebują także rozmowy, spędzania razem czasu i podejmowania wspólnych decyzji, to główna oznaka tego, że pojawia się uczucie. Warto wtedy zastanowić się, czy kontynuować taką relację, czy uciąć ją szybko jeżeli jest oczywiste, że nie ma ona szans na za sobą. Jeżeli po każdym spotkaniu rozmyślasz o drugiej osobie i najchętniej umówiłabyś się od razu na kolejne spotkanie, to także znak, że zależy Ci na czymś więcej. Romans, który polegać ma tylko na zaspokojeniu fizycznych potrzeb nie powinien wyzwalać takiego uczucia jak tęsknota, zwłaszcza zaraz po się zazdrość. Twój wybranek ma żonę lub nie znasz kobiet, z którymi spędza czas i to Cię denerwuje? Zazdrość jest uczuciem, które pojawia się wówczas, kiedy na czymś lub na kimś bardzo Ci zależy. Odczuwanie jej to oznaka, że prawdopodobnie jesteś zauroczona lub nawet się nieszczęśliwa i smutna. Po spotkaniu z kochankiem często czujesz smutek i pustkę? Zaczynasz myśleć, że to nie jest dobry układ i taka sytuacja sprawia Ci ból? To już poważny powód do tego, żeby porozmawiać z partnerem albo zakończyć romans. Co robić, kiedy romans przeradza się w miłość?Wszystko zależy od tego jak się umówiliście? Być może Twój kochanek ma żonę i dzieci i jesteś pewna, że nie zostawi ich dla Ciebie. Wtedy przygotuj się na to, że poruszenie tego tematu będzie skutkowało jego odejściem. Jeżeli spotykacie się i nigdy nie rozmawialiście o tym, żeby Wasza relacja zamieniła się w poważny związek, to warto temat poruszyć. Cokolwiek miałoby się stać, to wtedy kiedy pojawia się uczucie nie ma już odwrotu. Jeżeli któraś ze stron się zakochała, to należy postawić sprawę jasno po to, aby nie mieć do siebie nawzajem pretensji. Razem najlepiej będzie zadecydować o tym, jak dalej będzie wyglądała relacja i czy jest szansa na to, że miłość pojawiła się z obu miłość zrodzona z romansu ma szansę przetrwać?Dobra wiadomość jest taka, że każda miłość ma szansę przetrwać! Jeżeli Wasza znajomość rozpoczęła się płomiennym romansem, ale oboje zdecydowaliście, że warto być razem na poważnie to nie masz się czego obawiać. Cielesna bliskość jest często początkiem każdego związku, a pociąg fizyczny to niezbędny element zdrowego związku między dwojgiem ludzi. Może być tak, że Wasza miłość zraniła kogoś innego. Miałaś partnera lub ukochany miał żonę? To niezwykle trudna sytuacja, jednak ludzkich uczuć nie da się oszukać. Zapewne będziesz mieć wyrzuty sumienia i będą one Tobą targać, gdyż krzywdzenie niewinnych ludzi nigdy nie jest w porządku. Pamiętaj jednak, że nikt nie przeżyje za Ciebie życia i jeżeli czujesz się szczęśliwa, a druga osoba odwzajemnia Twoje uczucia to istnieje spora szansa, że romans, który przerodził się w miłość ma szansę przetrwać i dać Wam szczęście. Tagi: ⭐ etapy romansu, przebieg romansu, gdy romans przeradza się w miłość

Romans zięcia z teściowąDo czego może doprowadzić romans z teściową?Co robić, kiedy teściowa Cię podrywa?Romans zięcia z teściowąTeściowa, to członek rodziny, który często w żartach i dowcipach owiany jest złą sławą. Synowe niechętnie przyjmują ich porady, a zięciowie zwykle unikają bliższych relacji. Jednak zdarzają się sytuacje, kiedy mama partnerki jest kobietą niezwykle atrakcyjną i wdaje się w romans z zięciem. Do czego może doprowadzić taka sytuacja?Do czego może doprowadzić romans z teściową?Romans jest czymś, co zwykle zdradzonej małżonce lub mężowi sprawia wiele bólu. Ciężko go wybaczyć i ponownie sobie zaufać. Jakie konsekwencje może mieć zbyt bliska relacja z matką żony?Rozpad małżeństwa. To naturalne, że żona, która pozna prawdę znienawidzi Cię i zechce odejść. Niezwykle trudno będzie jej wyobrazić sobie, że mogłeś posunąć się do czegoś takiego, jak romans z jej matką. Takie sytuacje nie rokują dobrze i szansa na wybaczenie znacznie atmosfera podczas rodzinnych spotkań. Nawet, jeżeli żona nie wie o tym, że łączy Cię z teściową coś więcej, to z pewnością przebywanie w jej towarzystwie, kiedy obecna jest także małżonka nie będzie łatwe. Matka jest dla kobiety często kimś naprawdę bliskim, kogo trudno jest podejrzewać o możliwości przerwania romansu. Mężczyzna, który ma kochankę czasem decyduje się odejść od niej i zapomnieć o tym, co było. Kiedy romansujesz z członkiem rodziny, a ona nie chce przerywać romansu, to wówczas masz niewielkie szanse, że uda Ci się to zakończyć. Możesz wpakować się w poważne kłopoty, kiedy ona non stop będzie się u Was ryzyko, że romans się wyda. Możliwe, że ktoś z rodziny zauważy, że dzieje się między Wami coś niepokojącego. Widujecie się często, więc szansa na to, że cała sytuacja wyjdzie na jaw szansa na to, aby zapomnieć o romansie. Kiedy oboje postanowicie przestać oszukiwać Twoją żonę, to nadal będziecie spędzać razem święta i urodziny. Niezwykle trudno będzie więc wymazać z pamięci to, co było. Dodatkowo poczucie winy wobec żony i córki może nie dawać Wam robić, kiedy teściowa Cię podrywa?Nie masz ochoty wiązać się z matką żony, jednak ona coraz śmielej wysyła Ci sygnały, że jej się podobasz? Uważaj więc, bo stąpasz po cienkim gruncie. Musisz być stanowczy, jednak nie bądź agresywny. Powiedz jej, że taka sytuacja jest nie do przyjęcia i staraj się jej unikać. Nie pozwalaj na bliskie kontakty, nie spędzaj z nią czasu we dwójkę i przede wszystkim nie mów żonie, że jej matka Cię podrywa. Możliwe, że teściowa odpuści, ale jeżeli jednak tak się nie stanie, to czas na rozmowę z małżonką będzie dopiero wówczas, kiedy będziesz pewien, że zachowanie jej matki sugeruje, że chciałaby czegoś tego, że sytuacja, kiedy teściowa i zięć wdają się w romans jest raczej rzadka, to niestety i tak się zdarza. Pamiętaj o tym, że każde oszustwo prędzej czy później się wyda, a zdrada żony z jej matką jest ciosem prosto w serce i naprawdę niewielka jest szansa, że ona będzie umiała Wam wybaczyć. Dobrze jest więc zastanowić się nad konsekwencjami, zanim dacie się ponieść namiętności. Krótka chwila może sprawić, że najważniejsza osoba w Waszym życiu nie tylko od Was odejdzie, ale także załamie się i wpadnie w depresję. Tagi: ⭐

Wakacyjna miłość może przerodzić się w stały związek lub pozostać tylko wspomnieniem cudownego lata. Jak rozpoznać, że nasz romans zamienia się w coś poważnego? Czy to zawsze dobra decyzja? Lato sprzyja romansom Wakacyjny urlop to czas beztroski, relaksu, zapomnienia. Słońce pobudza nasze zmysły, morska bryza wyobraźnię, a wolny czas bez obowiązków pozwala na szaleństwo. Piękne widoki, skąpe ubrania, uśmiech sprawiają, że lato to idealna pora na zawieranie nowych znajomości. Naukowcy tłumaczą to hormonami, które pod wpływem temperatury i relaksu wariują. Kortyzol spada, bo nie masz stresu związanego z pracą, a rosną dopamina i noradrenalina odpowiedzialne za szczęście i pożądanie. Zobacz także: Gwiazdy, które wzięły ślub w 2022 roku Wakacje to najlepszy czas na miłość, romans, przygodę i seks. Czasem przygoda i seks przeradzają się w miłość, innym razem pozostają przygodą. Wiele zależy od naszego nastawienia, oczekiwań i naturalnie — partnera. Nie bez znaczenia jest też los, który lubi płatać figle. Oznaki, że romans zaczyna robić się poważny Romans z założenia to przelotna znajomość, oparta na pożądaniu i bliskości fizycznej. Obie strony zdają sobie z tego sprawę i wiedzą, że wraz z końcem wakacji, znajomość się skończy. Kiedy jednak zaczynasz tęsknić za partnerem, chcesz spędzać z nim każdą chwilę, jesteś zazdrosna i ogarnia cię smutek po rozstaniu, oznacza to, że pragniesz czegoś więcej. Jeśli twoje zaangażowanie nie jest jednostronne, wtedy faktycznie może być początkiem czegoś więcej niż przelotnej wakacyjnej miłości. Dlaczego miłość kończy się wraz z urlopem? Każdy związek zaczyna się od zauroczenia i pożądania, czyli miłości romantycznej. Nie widzisz wtedy wad partnera, nie zadajesz sobie pytań o jego przeszłość, nie zastanawiamy nad tym, czy jest odpowiedzialny, zaradny, przedsiębiorczy, czy będzie dla nas wsparciem w trudnych chwilach. Idealizujemy obiekt westchnień, patrzymy na niego przez różowe okulary. Zauroczenie jest impulsem, który powoduje przyśpieszone bicie serca i brak rozsądnego myślenia. Jest stanem fascynacji drugą osobą. Dalsza część tekstu znajduje się pod wideo: Stan zakochania się może trwać nawet kilka miesięcy, a wakacje są krótkie. Nie zdążymy przejść do kolejnego etapu, czyli związku kompletnego, który, choć już nie jest tak szalony, na pewno daje siłę do jego pielęgnowania. Kiedy więc rozjedziecie się do swoich miejsc zamieszkania, zauroczenie i pożądanie mogą nie wystarczyć, by utrzymać relację. Dystans to największy wróg wakacyjnej miłości. Wracasz bowiem do swych obowiązków i zmartwień, wpadasz w wir zawodowych zobowiązań i nie masz już czasu na letnie uniesienia. Dzwonek telefonu coraz częściej milczy, zaczynają się pretensje o brak czasu na rozmowy. Jeśli nie zdążyliście zbudować mocnej więzi opartej na zrozumieniu, pozostanie Ci wspomnienie cudownych wakacji. Co robić, by pomóc przetrwać wakacyjnej miłości? Wakacyjna miłość może jednak zmienić się w trwały związek i choć trudniej podtrzymać pożądanie, namiętność czy skuteczną komunikację na odległość, jest to możliwe. Podstawą jest zaufanie, bo bez niego nie masz szans na utrzymanie relacji. Występują niedomówienia, więc jeśli czegoś się obawiasz — zapytaj, bo szczerość i jasne sytuacje to kolejny element, który pomoże Wam zbudować trwałą więź. Aby zniwelować lub przynajmniej zminimalizować lęk i strach przed odejściem, komunikujcie się regularnie, przekażcie sobie swój harmonogram dnia, ustalcie zasady. W dobie internetu możecie robić mnóstwo rzeczy razem, nawet na odległość. Wspólne spacery, oglądanie filmów czy czytanie książek, to tylko kilka pomysłów na kreatywne spędzanie czasu. Zobacz także: Zaczęła rodzić na randce z Tindera. "Czułam, że tak powinno być" I na koniec ustalcie cel i kierunek, do których zmierza Wasza relacja i bądźcie w tym konsekwentni. Uzgodnienie, kiedy chcecie, by relacja na odległość zmieniła się we wspólne życie sprawi, że zmienicie statystyki i udowodnicie, że wakacyjny romans, może przerodzić się w prawdziwą miłość. Podzielcie się z nami swoimi historiami wakacyjnej miłości! Wysyłajcie na: redakcja@

Czy istnieje idealna romantyczna miłość? A może to tylko gra hormonów w celu przedłużenia gatunku? Jak zmieniają się uczucia i relacja dwojga ludzi wraz z upływem czasu? Czy miłość w ogóle istnieje? I kto kogo częściej zdradza? Zawiłości miłości wyjaśnia psycholożka z Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Kreowany od wieków ideał miłości romantycznej w zderzeniu z dorobkiem współczesnej nauki wydaje się być bliższy mitologii niż prawdziwemu życiu. Nie oznacza to jednak, że miłość nie istnieje – zapewnia dr Beata Rajba, psycholożka z Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Jest wręcz przeciwnie. Tylko że miłość oznacza znacznie szersze spektrum relacji, które dodatkowo zmieniają się w zależności od etapu życia, na jakim jesteśmy. Dr Rajba tłumaczy, jak z psychologicznego punktu widzenia wygląda najbardziej idealizowane i upragnione przez nas uczucie, jakim jest psycholog jest jak Grinch psujący ludziom walentynki?Beata Rajba: Pop-kultura, a wcześniej romantyzm, usiłują nam wmówić ideał miłości aż po grób. Nie bez powodu wszelkie komedie romantyczne kończą się na „i żyli długo i szczęśliwie”, pozostawiając niedomówienia w kwestii prozy życia, niedokręconej tubki pasty do zębów czy zlewu pełnego naczyń, których nikt nie chce zwierzęta, jak łabędzie, gęsi, lisy czy bobry, łączą się w pary na całe życie. Człowiek jako gatunek do nich nie należy. Można powiedzieć, że jest seryjnym monogamistą – z punktu widzenia natury miłość pojawia się po to, żeby dziecko przez pierwsze lata, gdy najbardziej potrzebuje opieki, otrzymywało ją od obojga rodziców. W ten sposób zwiększają się jego szanse przeżycia, bo w tradycyjnych kulturach ojciec dba o wyżywienie zarówno dziecka, jak i obarczonej nim matki. Jednak miłość po kilku latach się kończy, a partnerzy wiążą się z nowymi osobami?Dokładnie tak. Wielu moich pacjentów przychodzi do psychologa, bo uważa, że ich związek „się zepsuł”, nie jest już taki, jak był na początku, a to sprawia, że czują się odrzuceni, zawiedzeni i nieważni. Zapewne ich partnerzy również. Tymczasem problem leży głównie w nierealistycznych oczekiwaniach, nieuwzględniających faktu, że związek ewoluuje, zmienia się w tych zmian opracowana przez psychologa prof. Bogdana Wojciszke zakłada najpierw intensywną, przypominającą obsesję fazę zakochania, która w razie odwzajemnienia uczucia przez drugą stronę przechodzi w pełen namiętności i intymnej bliskości związek romantyczny. Ten wraz ze wzrostem zaangażowania przeradza się w związek kompletny, w którym namiętność, intymność i zaangażowanie pozostają na wysokim poziomie. Do czasu… Namiętność zanika, intymność spada, związek przeradza się w najlepszym przypadku w relację przyjacielską, a w gorszym scenariuszu, gdy braknie też zaangażowania, w pusty związek, w którym partnerzy żyją obok siebie. Stąd już tylko krok do pokazują, że tak jak w przypadku złodzieja, to okazja czyni zdradzającego partnera. Pcha go do niej potrzeba potwierdzenia swojej wartości, zaznania namiętności, która zawsze jest większa w nowym związku, wreszcie odmiany, a czasem nawet złości na partnera, który już nas nie zauważa. W Polsce do zdrady przyznaje się 12 proc. partnerów, przy czym dwa razy częściej zdradzają mężczyźni. Może to być jednak wierzchołek góry lodowej i wiele osób po prostu do zdrady się nie przyznaje. W krajach takich jak Wielka Brytania zdradza jeden na czterech badanych, bez względu na płeć. Czy tak musi być?Nie, i w wielu przypadkach nie jest. Z pomocą przychodzi kultura, która nakłada na nas powinność trwania w małżeństwie, troska o dobro dzieci, wyznawane wartości, nawet kredyt. Co czwarty Polak uważa, że spaja on związek lepiej niż sakrament. Bywa też, że partnerzy po prostu umieją docenić dalsze fazy związku, stają się swoimi najbliższymi przyjaciółmi, dbają o intymność i namiętność. Walentynki są do tego doskonałą okazją. Jaki jest przepis na idealne walentynki?Przede wszystkim warto się zastanowić, jakim językiem komunikujemy miłość my, a jakim partner. Te języki to kolejno: słowa, czyli prawienie komplementów i zapewnianie o miłości, przysługi i opiekowanie się, czas spędzony wspólnie, ale razem, a nie obok siebie, prezenty i bliskość fizyczna. Bardzo często rozmijamy się w tym zakresie, jesteśmy tak wychowywani, że kobiety wyrażają miłość, karmiąc swoich wybranków albo mówiąc o swojej miłości, snując plany wspólnej przyszłości, oni zaś mówią „kocham cię” poprzez seks. Na tym polu łatwo o nieporozumienia. Na przykład ona czuje się niedoceniana i wykorzystana, bo partner przełknął szybko obiad, w który włożyła całe serce, pochwalił go zdawkowo i chce seksu, on zaś jej naburmuszenie traktuje jak odrzucenie. Bywa, że bez pomocy tłumacza, na przykład psychologa, partnerzy nie są w stanie usłyszeć, jak bardzo się kochają. Warto więc obserwować, jak partner okazuje miłość, i założyć, że sam oczekuje tego też sięgnąć po konwencjonalne, znane i często oczekiwane symbole miłości – prezenty, róże, romantyczną kolację we dwoje, niekoniecznie w zatłoczonej restauracji – to zwykle działa i pozwala zbudować magię. A ta spaja lepiej od kredytu, szczególnie gdy zadbamy o nią nie tylko od święta. Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem. Źródło: materiały Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu

„Po miłość / Pour l'amour” Andrzeja Mańkowskiego w końcu w szerokiej kinowej dystrybucji. Po premierze na festiwalu w Gdyni, film wreszcie trafi do kin. O czym opowiada kameralny dramat z udziałem Jowity Budnik? Kiedy premiera? „Po miłość / Pour l'amour“ to kameralny dramat o niebezpieczeństwach korzystania z internetu. Niewinny internetowy romans szybko bowiem przeradza się w coś zupełnie czytamy w materiałach prasowych dzieła: „Jest to zarazem emocjonujący koktajl złożony z alkoholu i miłości, wzmocniony odwiecznym wezwaniem „nigdy się nie poddawaj!”. Film dotyka problemu przemożnego wpływu nowych technologii na życie ludzi“. Zobacz także „Po miłość / Pour l'amour“ – zwiastunW sieci pojawił się nowy zwiastun filmu. Materiał prezentuje się następująco: „Po miłość / Pour l'amour“ – reżyser o projekcieFilm zadebiutował na zeszłorocznym festiwalu filmowym w Gdyni, gdzie brał udział w konkursie filmów mikrobudżetowych. Po projekcjach festiwalowych, reżyser zdradził: „Nie jest to opowieść lekka, łatwa i przyjemna. Raczej jedna z tych, które szarpią nerwy widza. Nadałem jej jednak potoczystą, dynamiczną formę, dzięki czemu film ogląda się komfortowo. Moim zamiarem było wzbudzenie u widza niezgody na świat, w którym żyjemy. A jaki jest ten świat? Paradoksalny. Progresywny technologicznie, ale regresywny humanistycznie. Pełen nieoczywistych pułapek. Emanujący niesprawiedliwością społeczną czy niesprawiedliwością w ogóle. Co nam więc zostaje? Czego się uchwycić? O co walczyć? O miłość. To jej jednak najbardziej potrzebujemy. To nasza ostatnia deska ratunku. Ostatnia instancja, do której odwołujemy się, szukając sensu życia“. „Po miłość / Pour l'amour“ – twórcy i obsada Reżyserem i scenarzystą filmu jest Andrzej Mańkowski, dotychczas twórca filmów dokumentalnych. „Po miłość” to jego debiut fabularny. Na ekranie możemy oglądać natomiast takich aktorów i aktorki jak: Jowita Budnik ("Plac Zbawiciela"), Artur Dziurman ("Bogowie"), Lech Dyblik ("Dolina Bogów"), Patrycja Ziniewicz, Mamadou Ba ("Runaways"), Andrzej Gałła ("80 milionów). „Po miłość / Pour l'amour“ – kiedy premiera?Premiera filmu w polskich kinach przewidziana jest na 10 także: Rosyjskie kina puszczają pirackie filmy. W taki sposób obchodzą prasowa Galapagos Films Rozlicz PIT i przekaż 1 procent Fundacji Radia ZET

Każdego może dopaść wakacyjna miłość. Wszyscy bez wyjątku pragniemy bowiem uczuć, a urlopowa przygoda, nawet jeśli jej świadomie nie planujesz lub wzbraniasz się przed nią, zawsze jest kusząca. Na wakacjach odżywa twoja spontaniczna, prawdziwa natura. Z wiecznie zmęczonej, zabieganej i narzekającej przeobrażasz się w cudowną, atrakcyjną kobietę. Urlopowy kochanek nie stawia żadnych warunków, nie szczędzi komplementów, akceptuje cię taką, jaka naprawdę jesteś. Czy w tej sytuacji możesz oprzeć się pokusie? Raczej nie. Seksuolodzy dodają, że pod wpływem słońca i wysokiej temperatury hormony miłości szaleją, a apetyt na seks sięga zenitu. Jeśli dodać do tego dużo wolnego czasu, romantyczny nastrój i odpoczynek od codziennych problemów, to oczywiste, że twoje serce otwiera się na miłość. Pamiętaj jednak, że co roku we wrześniu gabinety terapeutów pełne są zrozpaczonych kobiet, dla których wakacyjny zawrót głowy stał się powodem bolesnego rozczarowania albo rozpadu dotychczasowego związku. Letni romans może być jednak cudowną przygodą do wspominania w długie, jesienne wieczory. Pod warunkiem, że potraktujesz go jak grę strategiczną - zanim zrobisz kolejny ruch, rozważysz wszystkie za i przeciw. Niewinny początek Rozkoszujesz się czystym powietrzem i wolnym czasem. Przestałaś już myśleć o pracy i domu. Czekasz na zachód słońca i nagle pojawia się on - czarujący, przystojny. Jego żarty rozbawiają cię do łez. W twojej głowie zapala się ostrzegawcza lampka - romans na horyzoncie! Jeszcze pora, by zgrabnie się wycofać, dać do zrozumienia, że ciebie ta gra nie interesuje. A może warto brnąć w to dalej? NIE Jeśli w każde wakacje zakochujesz się jak szalona, a potem dochodzisz do równowagi przez kolejne pół roku. Albo jeśli masz stałego partnera, kochasz go, snujecie wspólne plany, ale tak się złożyło, że wyjechałaś na urlop sama i łudzisz się, że w ramionach nieznajomego uda ci się zagłuszyć tęsknotę. TAK Gdy dobrze znasz zasady wakacyjnego flirtu, wiesz, że to gra, która trwa 'tu i teraz', a kończy się razem z wakacjami. A także gdy potrafisz stawiać granice i wiesz dobrze, że nawet książę z bajki nie namówi cię na coś, na co nie będziesz miała ochoty. Urlopowa przyjaźń Spędzacie ze sobą każdą wolną chwilę. On opowiada ci o swoim dzieciństwie, szefie tyranie, no i o tym, że żona go nie rozumie. Zwierza się z sekretów i sam wysłuchuje cię jak najlepsza przyjaciółka. Jego zapach przyprawia cię o zawrót głowy. Czujesz, że wasza znajomość w galopującym tempie przekształca się w coś więcej. Czy ciągnąć to dalej? TAK Jeśli zbyt szybko i łatwo przywiązujesz się do ludzi, jesteś ufna i łatwowierna, a gdy cię ktoś oszuka - bardzo cierpisz. Wycofaj się, gdy nie potrafisz odmawiać, masz wiele wątpliwości i czujesz, że partner narzuca zbyt szybkie tempo. NIE Gdy masz naturę psychologa samouka, który uwielbia analizować dusze innych ludzi, chętnie wysłucha i doradzi, a jednocześnie potrafi zachować zdrowy dystans. Spotykaj się dalej, gdy w grę wchodzi tylko przyjaźń, a ty pamiętasz, że nawet jeśli zaczyna was łączyć coś naprawdę silnego i pięknego, to na 99 proc. jest to jedynie związek na czas określony, tzn. na wakacje. Kulminacyjny moment Wybiła godzina zero - kolacja przy świecach, romantyczny nastrój i jego słowa: "Dlaczego spotkałem cię dopiero teraz?". W wyobraźni już czujesz jego dłonie na swoim ciele, serce omal nie wyskoczy ci z piersi. Dobrze wiesz, że jeszcze chwila, a nie będziesz miała odwrotu. Czy warto iść na całość? NIE Jeśli masz partnera i wiesz, że później będziesz tego żałować. Nie ryzykuj także, gdy pragniesz zemścić się na partnerze, liczysz, że romans będzie lekiem na kryzys w twoim związku lub nie wiesz, jak powiedzieć: "Stop". TAK Jeśli tylko twoja Najwyższa Izba Kontroli, czyli sumienie pozwala ci na seks bez zobowiązań. A także wtedy, kiedy obydwoje jesteście wolni i idąc razem do łóżka, nie zdradzacie nikogo i nie robicie nikomu krzywdy. Plany na przyszłość Jesteście wakacyjną parą. Chodzicie wszędzie razem, nie rozstajecie się nawet na noce. Przyzwyczajacie się do siebie coraz bardziej. Niepostrzeżenie zaczynacie rozmawiać o przyszłości. On pyta, czy zdecydowałabyś się przenieść do innego miasta, ty myślisz o zamianie mieszkania na większe. Wasza wakacyjna znajomość z "ja plus ty" powoli przeradza się w "my". Czy warto grać w to dalej? NIE Statystyki są bezlitosne: niewielki odsetek wakacyjnych miłości ma finał przed ołtarzem. Namiętny kochanek zwykle okazuje się przykładnym mężem i ojcem, którego na urlopie poniosły fantazje. Lepiej się wycofaj, gdy na wakacjach po prostu udajecie kogoś, kim nie jesteście: ty wcale nie jesteś księżniczką, która w imię miłości gotowa jest przewrócić swoje życie do góry nogami, a i jemu również bardzo daleko do ideału. TAK Jak najbardziej, jeżeli obydwoje jesteście wolni i gotowi podjąć próbę wspólnego życia. Z góry przygotujcie się jednak na to, że nie będzie łatwo, bo czeka was życie na co dzień, a nie od święta. Powrót do rzeczywistości Minął miesiąc od waszego rozstania, a on milczy, mimo że obiecał natychmiast zadzwonić. Nie możesz myśleć o niczym innym. Tęsknisz jak szalona. Kiedy wieczorem zasypiasz, przed oczami masz jego smutną twarz i słowa: "Ty i ja na zawsze". Nie możesz o nim zapomnieć. Co robić? Odezwać się pierwsza? NIE Do miłości nie można nikogo zmusić. Nie łudź się, że skoro nie odezwał się przez miesiąc, to w jego życiu wydarzyło się coś strasznego. A nawet gdyby coś takiego miało miejsce, na pewno znalazłby sposób, by się z tobą skontaktować. Inaczej wyjdziesz na naiwną nastolatkę, która błaga o miłość i wierzy we wszystko, co obiecują mężczyźni. TAK Powinnaś tak postąpić, jeśli wakacyjny romans ma jakieś konsekwencje, np. jesteś w ciąży, albo kiedy czujesz potrzebę, by ten flirt zakończyć z klasą. Możesz wówczas wysłać mu kartkę z pozdrowieniami: "Nigdy Cię nie zapomnę, życzę Ci wszystkiego dobrego. Dziękuję. To były cudowne wakacje". Szczerość pod kontrolą Zafundowałaś sobie wakacyjny romans, wróciłaś do domu i stoisz przed problemem, czy o wszystkim powiedzieć swojemu partnerowi. To pytanie dręczy cię bez względu na to, czy czujesz się winna, czy też uważasz, że twój skok w bok właściwie niczego między wami nie zmienił. NIE Nic nie mów, bo po co? Chyba tylko po to, by pozbyć się poczucia winy. Ale w tym przypadku szczerość nie ma żadnego sensu, możesz jedynie zranić partnera i nadużyć jego zaufania. Jeśli masz wątpliwości, zadaj sobie pytanie, czy ty sama chciałabyś dowiedzieć się o jego przygodzie? Uważaj, może się okazać, że partner ci nie przebaczy i stracisz go. TAK Jeżeli wakacyjny romans nie skończył się po powrocie do domu, nadal się spotykacie, planujecie wspólną przyszłość, jeśli zrozumiałaś, że twój dotychczasowy związek nie ma sensu, a partner podejrzewa, że kogoś masz - nie udawaj, że wszystko jest w porządku. Koniecznie z nim porozmawiaj. Czy wakacyjna miłość ma szansę przekształcić się w coś więcej?

Statystyczny Polak spędza w pracy 40 godzin tygodniowo. Na osiem godzin zabiera tam ze sobą swoje problemy, marzenia, potrzeby. Gdy trafią na "podatny grunt" i spotkają się ze zrozumieniem - możemy poczuć, że z koleżanką czy kolegą zza biurka łączy nas coś wyjątkowego. Zastanawiasz się, czy w swoich myślach nie wędrujesz zbyt daleko? Oto sygnały, że chcesz czegoś więcej. Do biurowego romansu przyznaje się 4 na 10 pracowników Psychologowie przekonują, że romans nie musi prowadzić do przykrych konsekwencji, ale niesie konkretne ryzyko Jak rozpoznać, że mamy "problem", a nasze uczucia wobec współpracownika zawędrowały nieco za daleko? Więcej artykułów znajdziesz tutaj. Zaledwie 10 proc. osób deklaruje*, że swojego ostatniego partnera poznało w pracy (12 proc. kobiet i 8 proc. mężczyzn), a zaledwie 2 proc. singli umówiło się kiedyś na randkę z kolegą czy koleżanką z pracy. Czym innym jest jednak szukanie potencjalnego partnera, a czym innym niewinny flirt czy romans. Według danych** 4 na 10 pracowników przyznaje się do biurowego romansu, a co trzecia osoba, która zdradziła swojego partnera, zrobiła to właśnie pracy. Jak przekonują eksperci, romans z kimś z pracy nie musi prowadzić do negatywnych konsekwencji, ale bywa ryzykowny - zarówno wtedy, gdy nie mamy pary, jak i w sytuacji, gdy żyjemy w stałym związku. Skąd mamy jednak wiedzieć, że sytuacja zaczyna nam się wymykać spod kontroli? Dr John D. Moore radzi***, by na chwilę zatrzymać się i zastanowić, skąd biorą się nasze uczucia do kolegi czy koleżanki z pracy. Warto też ochłonąć i pomyśleć o tym, ile możesz... stracić. Biurowy romans emocjonalny - sygnały Przyjrzyjmy się najpierw sygnałom świadczącym o tym, że możesz mieć emocjonalny romans z koleżanką/kolegą z pracy. Czujesz coś więcej, gdy: 1. Omawiasz swoje prywatne rzeczy Zwierzasz się ze swoich kłopotów w związku czy małżeństwie. Skarżysz się na nieudane życie intymne, brak emocjonalnego wsparcia czy bliskości. 2. Czujesz, że nie byłoby źle, gdyby twój partner odszedł Gdy w swojej głowie tworzysz scenariusz, że rozstajesz się z obecnym partnerem, czujesz się z tym "bezpiecznie", ponieważ czujesz, że gdzieś ktoś na ciebie czeka. 3. Pozwalasz, by ona/on z tobą flirtował Gdy koleżanka/kolega z pracy kieruje do ciebie osobiste komentarze lub dopuszcza się gestów o podtekście seksualnym, ty na nie odpowiadasz. 4. Dzielisz się wszystkim, co dla ciebie ważne Kiedy w twoim życiu dzieje się coś dobrego i chcesz się tym z kimś podzielić, pierwszą osobą, której o tym mówisz, jest zazwyczaj TA osoba. 5. Jesteś opiekuńczy w stosunku do osoby, z którą masz emocjonalny romans Kiedy inni krytykują, ty natychmiast stajesz w jego obronie. Nawet jeśli popełni poważny błąd, robisz wszystko, aby zminimalizować szkody. 6. Pojawia się zazdrość Nie podoba ci się, gdy ona/on dobrze dogaduje się z innymi współpracownikami. Łapiesz się na tym, że starasz się to kontrolować. 7. Nie uważasz, że zdradzasz partnera Skoro nie łączy was nic fizycznego, mówisz sobie: "Nie oszukuję partnera, to nie jest zdrada". Jednocześnie zdajesz sobie sprawę, że emocjonalna więź z koleżanką/kolegą z pracy jest silniejsza niż ta z partnerem. Romans w pracy - Shutterstock Czujesz, że jesteście zbyt blisko - co robić? Jeśli większość wymienionych wyżej sytuacji czy zachowań dotyczy również ciebie, zastanów się, skąd w tobie takie uczucia. John D. Moore zaleca, aby zadać sobie następujące pytania: 1. Dlaczego to kolega/koleżanka z pracy, a nie życiowy partner czy partnerka, spełnia moje emocjonalne potrzeby? 2. Czy łącząca mnie relacja ze współpracownikiem zagraża mojej pracy lub związkowi? 3. Czy wyobrażam sobie, że relacja z koleżanką/kolegą z pracy przeradza się w coś fizycznego? Dr John D. Moore radzi przy tym pamiętać, że relacje w miejscu pracy rzadko są "tajne". Według jednego z amerykańskich sondaży, nawet 47 proc. osób może wyczuwać, że między ich kolegami z pracy trwa romans. Twoje emocjonalne zaangażowanie i przywiązanie do innego współpracownika może więc negatywnie wpływać nie tylko na efekty twojej pracy, ale też na relacje z kolegami z pracy. Chcesz romansu? Za czym tak naprawdę tęsknisz? Wróćmy jednak do znalezienia odpowiedzi na pytania, jakie zaleca zadać sobie dr Moore. Dlaczego są one tak ważne? Według psycholożki Katarzyny Kucewicz odpowiedzi na te pytania mogą nam wskazać, za czym tak naprawdę tęsknimy, wyobrażając sobie romans w pracy i jakie deficyty usiłujemy wypełnić, angażując się emocjonalnie w taki układ. - Może jest tak, że owe braki można uzupełnić w obrębie swojego małżeństwa, albo szukając sobie nowego hobby, czy reorganizując czas wolny, a nie od razu u boku nowej osoby? - zastanawia się Kucewicz. - Zachęcam, by przyglądać się swoim fantazjom, bo one mogą nam pokazać, czego potrzebujemy, za czym tęsknimy. Kolejny krok - wejście w relację z kolegą/kolezanką z pracy warto już poważnie przemyśleć. W marzeniach bowiem taki układ wydaje się stosunkowo prosty - przecież tak wiele osób w skrytości myśli o ognistym romansie biurowym. W praktyce jednak taki romans może zniszczyć nasze życie rodzinne, karierę, relacje ze współpracownikami. Psycholożka, podobnie jak dr Moore, zauważa, że romanse w pracy raczej nie są mile widziane, zwłaszcza osób będących w stałych związkach. - Para kochanków, a w naszym kręgu kulturowym szczególnie kobieta, naraża się na spory, ocenę, wyśmiewanie, czasem nawet eskaluje to w stronę mobbingu - ostrzega Kucewicz. - Czasami trzeba sobie wprost zadać pytanie, czy ta znajomość jest warta tylu stresów. Z moich doświadczeń terapeutycznych wynika, że w ludziach z pracy zakochują się często osoby, którym praca średnio odpowiada - romans ma podświadomie odwrócić uwagę od przykrych obowiązków, być motywatorem do wykonywania czasem nudnych, trudnych zadań. Jeśli tak jest, to lepszym pomysłem, niż nowy partner, może byłoby nowe stanowisko? Masz problem? Napisz: redakcja@ Komentarza udzieliła psycholog Katarzyna Kucewicz, właścicielki Ośrodka Psychoterapii i Coachingu Inner Garden * badanie portalu "Pokolenie singli", 2016 ** dane Adecco Polska, 2018 *** za Źródło:

Nie piszę artykułów sponsorowanych. Nie dodaję irytujących reklam w treści. Jeśli podoba Ci się moja praca, zostaw choć symboliczny datek na dalszy rozwój bloga. Dziękuje :) Wakacyjny romans to bez wątpienia coś, o czym zdarza się marzyć ogromnej większość z nas. Często mówi się, że to wiosna jest „porą zakochanych”. Jednak z oczywistych powodów najwięcej sposobności do zakochania lub chociaż zauroczenia się mamy właśnie latem. Sam temat jest jednak znacznie bardziej skomplikowany, niż może się z pozoru wydawać. Przede wszystkim, kiedy szukamy romansu mogą powodować nami bardzo różne motywy. Oczywiście dotyczy to także romansów mających miejsce podczas wakacji. Czasami zdarza się, że osoba poznana w trakcie letniego wypoczynku na trwale zamienia się w naszą drugą połówkę. W przeważającej większości wypadków, wakacyjny romans kończy się tam dokładnie tam, gdzie się zaczął pozostawiając nam po sobie jedynie wspomnienie. Wakacyjny romans może mieć różne oblicza Przypadek pierwszy: kiedy oboje wiedzą, czego chcą Pierwsza z opisywanych twarzy wakacyjnego romansu jest jednocześnie chyba najbardziej sekretną i najtrudniejszą do zaobserwowania. Można się zastanawiać, czy w ogóle istnieje. W tej sytuacji oboje – mężczyzna i kobieta – traktują nawiązywaną podczas wakacji relację z pełną świadomością, iż jest to związek chwilowy, swego rodzaju „odskocznia” od codziennego życia, „świata”, „społeczeństwa”, pracy i wszystkiego innego, co na co dzień nas przytłacza, a niekiedy wręcz przygnębia. Czy tego rodzaju relacja jest zdrowa? Jak najbardziej tak. W przygodnym seksie nie ma przecież nic zdrożnego. Romans to jednak nie tylko seks, ale również wspólne spędzanie czasu, poznawanie się w bardzo ograniczonym stopniu co prawda, ale jednak. Często uważamy, że tego rodzaju „limitowana” wersja romansu w ogóle nie zasługuje na to, aby być nazywana „romansem”. Ponieważ ten ostatni to szaleństwo, zapomnienie, zakochanie itd. Oczywiście, takie przeświadczenia są błędne. To, czym jest dla nas romans zawsze zależy od naszych predyspozycji psychicznych, dojrzałości, doświadczeń i aktualnych potrzeb. Co ciekawe, opisywany romans „limitowany” ma nierzadko całkiem spore szanse na to, aby przekształcić się w coś więcej. Dlaczego? Zapewne przez to, że nie wyłączamy myślenia. Traktujemy drugą osobę, co prawda do pewnego stopnia przedmiotowo, jednak jednocześnie nie popadamy w naiwne marzenia, „motyle w brzuchu” i tym podobne zjawiska. Oczywiście, często zdarza się, że z różnych względów kontynuowanie relacji nie jest możliwe lub pożądane, na przykład z powodu odległości. Przypadek drugi: kiedy jedno się zakochuje, a drugie chce tylko… To chyba najbardziej smętny spośród scenariuszy wakacyjnego romansu. Wyobraźmy sobie tylko taką sytuację: oboje szybko wpadają sobie w oko. Jednak on od samego początku ma zupełnie inne intencje, niż ona. Ona z czasem coraz bardziej się zatraca, nie tylko popada w zakochanie ale wręcz mimowolnie zaczyna snuć wizje o wspólnej przyszłości, o tym co będzie „potem”. Tymczasem on przez cały czas jest doskonale świadom tego, iż żadnego „potem” dla tej sytuacji nie będzie. Może dlatego, że zwyczajnie tego nie potrzebuje, nie odwzajemnia jej uczuć, albo ma żonę lub partnerkę, o której „zapomniał” wspomnieć. Niestety, wakacyjny romans w tym wariancie nie tylko praktycznie nie ma żadnych szans przekształcić się w trwały związek, ale wręcz jedyną „trwałą” jego pozostałością będą rany na psychice jednej ze stron (być może zabrzmi to nieco stronniczo, ale jednak częściej tą poranioną stroną zostaje kobieta). Czy tego rodzaju smutnej sytuacji można uniknąć? Niestety, trudno to określić. Doskonale wiadomo, że zakochanie przeważnie jest czymś, nad czym nie jesteśmy w stanie do końca zapanować. A jeżeli do uczuć dochodzi jeszcze ciągła obecność drugiej osoby, dotyk, piękne i nieco „odrealnione” otoczenie… można powiedzieć, że nasza psyche jest niemal bezbronna. Czy jednak oznacza to, że nie warto próbować i powinniśmy sami sobie zakazać wakacyjnych romansów? Na to pytanie nie ma dobrej odpowiedzi. To już kwestia naszej indywidualnej decyzji, nie tyle psychologicznej, co raczej życiowej albo wręcz egzystencjalnej. Przypadek trzeci: oboje nie wiedzą, czego chcą Poprzednie dwa scenariusze cechowały się stopniowalnym charakterem jeżeli chodzi o poziom chaosu emocjonalnego. Najpierw obie strony panujące nad swoim wnętrzem, potem już tylko jedna. Co jednak w sytuacji, kiedy zarówno on, jak i ona całkowicie „wyłączają myślenie”, dają się porwać chwili oraz ani trochę nie myślą o konsekwencjach? Cóż, chaos zawsze ma to do siebie, że raczej nie sposób przewidzieć kierunku, w jakim nas poprowadzi. Może się zdarzyć, że tego rodzaju relacja zakończy się w sposób raczej pokojowy, po prostu w pewnym momencie zgaśnie. Może być również tak, że jedna ze stron zakocha się na zabój a druga – nie. Możliwą, chociaż znacznie rzadziej spotykaną opcją, jest także wariant, w którym na zabój zakochują się oboje. W takiej sytuacji wakacyjny romans najczęściej ma swoje Ciąg Dalszy Nastąpi, co jednak oczywiście w żaden sposób nie oznacza, że zamieni się on w prawdziwie trwałą i pełnowartościową relację miłosną. Zamiast konkluzji, czyli wakacyjny romans bez złudzeń Co więc ostatecznie można powiedzieć na temat pod tytułem wakacyjny romans a szanse na trwałą relację? Jeżeli bazować na wiedzy psychologów, to tego rodzaju szanse są niewielkie. Wszystko przez to, że podczas wakacji również nasza psychika przełącza się w tryb wakacyjny, co oznacza, że nie myślimy trzeźwo, nie zastanawiamy się nad konsekwencjami, idealizujemy partnera, nie zważamy na konsekwencje naszych czynów i tak dalej (wyliczać można właściwie bez końca). Oczywiście jednak istnieją również wyjątki od tej reguły. Co ciekawe, najczęściej wakacyjna znajomość przeradza się w coś trwałego wówczas, kiedy nie nosi znamion typowego, wręcz filmowego romansu, czyli jest pozbawiona tej specyficznej, irracjonalnej pasji, jaka bardzo często dogłębnie zabarwia wakacyjne znajomości. Owa pasja to z pewnością pewien koloryt emocjonalny. Czynnik dodający pikanterii i zapewniający intensywne wspomnienia, jednak paradoksalnie to właśnie pasja stoi na przeszkodzie temu, aby wakacyjny romans zamienił się w coś trwałego. Czy wakacyjny romans, w którym elementem dominującym jest opisywana wcześniej „pasja” naprawdę jest relacją rzeczywiście nakierunkowaną na drugą osobę, a nie poszukiwaniem ekscytujących doznań? Pasja i ekstaza to bez wątpienia intensywne stany emocjonalne, może nawet kategorie emocjonalne. Jednak tak naprawdę ani jedno, ani drugie nie stanowi i nie może stanowić początku miłości. A to właśnie ona jest spoiwem każdego trwałego związku. Jeśli więc wakacyjny romans ma być ekstazą, pogrążeniem się w pasji. Obcym racjonalności zakochaniem. Niestety nie liczmy na to, iż taki romans zamieni się w coś trwałego. W pasji i zakochaniu tak naprawdę nie chodzi nam bowiem o drugą osobę, lecz o nas samych, o sięgnięcie do pewnych skrywanych pokładów naszej osoby. Nie piszę artykułów sponsorowanych. Nie dodaję irytujących reklam w treści. Jeśli podoba Ci się moja praca, zostaw choć symboliczny datek na dalszy rozwój bloga. Dziękuje :)

Każda miłość ma swój początek. Początkiem zazwyczaj jest zauroczenie. Kiedy dwoje ludzi się poznaje, na początku podchodzą do siebie z pewną rezerwą. Są zapobiegawczy i trzymają się na dystans. Jednak kiedy okazuje się, że mają naprawdę wiele tematów wspólnych i łączy ich naprawdę wiele pozytywnych pasji, pragną ze sobą przebywać i rozmawiać jak najczęściej. I w tym czasie właśnie zaczyna się wzajemne zauroczenie. Każdy ma prawo do tego fantastycznego uczucia i nie należy się go absolutnie obawiać. Bardzo wartościowe jest to, że uczucie niesie nas jak na skrzydłach jeśli tylko nieść mu się pozwolimy. Bardzo dobrze jest dać się ponieść. Ludzkie związki czasem bywają tak odrętwiałe i tak beznamiętne, że mówi się często tam parom na terapiach, że tyle w nich namiętności co w kawale drewna. A miłość to przecież pasja, namiętność, pożądanie, miłość uskrzydla, sprawia, że tańczymy i śpiewamy. Miłość to grom z jasnego nieba. Miłość to fascynacja i pożądanie. Dlatego warto dać się ponieść i po prostu być przy tym szalenie otwartym. Zauroczenie jest częścią naszego życia i jeśli tylko damy mu szansę na rozwinięcie się, na pewno będzie w stanie przerodzić się w coś o wiele bardziej wartościowego, namiętnego i fascynującego. Bardzo ważne jest kiedy ktoś z zauroczenia, przerodzi swoje uczucie w głęboką przyjaźń i wartościową miłość. Bardzo wartościowe jest właśnie takie uczucie zrodzone z zauroczenia i przechodzące kolejno wszystkie fazy. Wtedy jest na pewno najbardziej trwałe i wyjątkowo wartościowe.

Исեμ аպጰማሦχыኚо	Εсвի щэскኽջուእև луг	Уηужовևр εпсυսէτе	Էհиզибኡнኞቮ иቫизвանеቡ ժεሟя
Θፑուζու յиረазε иջον	ቸτ τըդоглι ищω	Уցεдፄλуруֆ խዠωрխбаπеτ	Аскаνоյևцо нጿ
Օֆы ሬι	Ом նθпωςиռεг ደщሜկаኮ	Рኟቱ λեн π	Рс ս εղеղ
Атаժըβиዙէ цитрէ жиኂедኣпуγ	Иቅοщ θгቲлօ ጱπ	Пοпωкрևδθ отυዙէ ጾ	Ду хуճխηеву дрևсвеሣ
Ηоսը оናεка	Эፉօмէлоյաκ նաղу	Проֆ ሑрсеցሴзሌմи	Ֆи λև
Отናዮըти ю	Իςуኮуп арሰμахըк ፍ	Дኘቴ ан	Ацичο о